Napad dinozaurów?

Inne podejście do badań paleontologicznych można nazwać „napadem dinozaurów”.
Termin ten został zapożyczony od biologów, którzy organizują „bio-blitze”. W ramach bio-blitzu ochotnicy zbierają się, aby w określonym czasie pobrać każdą możliwą próbkę biologiczną z określonego siedliska. Na przykład bioblitzerzy mogą zorganizować w weekend zebranie próbek wszystkich płazów i gadów, które można znaleźć w górskiej dolinie.
Pomysł polega na zebraniu jak największej liczby skamieniałości jednego gatunku dinozaura z określonego złoża skamieniałości lub z określonego okresu. Zbierając dużą próbkę pojedynczego gatunku, paleontolodzy mogą szukać zmian anatomicznych w ciągu życia przedstawicieli gatunku.

Wyniki jednego z ataków na dinozaury, ogłoszone latem 2010 roku, zaniepokoiły świat łowców dinozaurów. Wywołały także debatę, która dziś szaleje.
Przez ponad sto lat paleontolodzy rysowali dwie odrębne gałęzie na drzewie życia dinozaurów: jedną dla Triceratopsa i jedną dla Torozaura. Chociaż istnieją między nimi różnice, łączy je wiele podobieństw. Obaj byli roślinożercami. Obaj żyli w późnej kredzie. Obaj wyrastali za głowami kościstych falbanek przypominających tarcze.
Naukowcy zastanawiali się, co atak dinozaurów mógłby ujawnić na temat takich podobnych stworzeń.

W ciągu dziesięciu lat z bogatego w skamieniałości regionu Montany, znanego jako formacja Hell Creek, pozyskiwano kości Triceratopsa i Torozaura.
Czterdzieści procent skamieniałości pochodziło od Triceratopsa. Niektóre czaszki były wielkości futbolówek amerykańskich. Inne były wielkości małych samochodów. I wszyscy umarli na różnych etapach życia.
Jeśli chodzi o szczątki torozaura, rzucały się w oczy dwa fakty: po pierwsze, skamieniałości torozaura były rzadkie, a po drugie, nie znaleziono żadnych czaszek niedojrzałych ani młodych torozaurów. Każda czaszka torozaura była dużą czaszką dorosłego osobnika. Dlaczego tak było? W miarę jak paleontolodzy zastanawiali się nad tą kwestią i wykluczali jedną po drugiej możliwość, doszli do jednego nieuniknionego wniosku. Torozaur nie był odrębnym gatunkiem dinozaura. Dinozaur, od dawna nazywany Torozaurem, jest ostateczną dorosłą formą Triceratopsa.

Dowód znaleziono w czaszkach. Najpierw naukowcy przeanalizowali ogólną anatomię czaszek. Dokładnie zmierzyli długość, szerokość i grubość każdej czaszki. Następnie zbadali mikroskopijne szczegóły, takie jak struktura powierzchni i drobne zmiany w falbankach. Ich badanie wykazało, że czaszki torozaurów zostały „silnie przebudowane”. Innymi słowy, czaszki i kościste falbany torozaurów przeszły rozległe zmiany w ciągu życia zwierząt. A dowody na przebudowę były znacznie większe niż dowody nawet w największej czaszce Triceratopsa, z których część wykazywała oznaki zachodzących zmian.
W szerszym kontekście odkrycia dinozaurów silnie sugerują, że wiele dinozaurów zidentyfikowanych jako odrębne gatunki może w rzeczywistości być tylko jednym gatunkiem.
Jeśli dalsze badania potwierdzą wniosek, że torozaur był dorosłym triceratopsem, będzie to oznaczać, że dinozaury późnej kredy prawdopodobnie nie były tak różnorodne, jak sądzi wielu paleontologów. Mniejsza liczba typów dinozaurów oznaczałaby, że były one mniej zdolne do przystosowania się do zmian w środowisku i/lub że ich liczebność już wymierała. Tak czy inaczej, prawdopodobieństwo wyginięcia dinozaurów z późnej kredy w wyniku nagłej katastrofy, która zmieniło systemy pogodowe i środowisko Ziemi, byłoby większe niż w przypadku bardziej zróżnicowanej grupy.

——— Od Dana Rischa